Człowiek człowiekowi wilkiem.

15 lipca 2016 r. Poranek. Niby nic nadzwyczajnego, rozpoczyna się kolejny, nowy dzień. Mąż rusza do pracy, ja nie śpię już od jakiegoś czasu. Wszyscy domownicy śpią,  więc postanawiam jeszcze nie opuszczać sypialni. Odpalam laptopa, by przejrzeć poranne wydarzenia z kraju i ze świata. Czytam nagłówki,  spoglądam zaspana na artykuły, aż w końcu znajduję  ten jeden. Ten, który zmroził dziś krew w żyłach wielu ludziom, w tysiącach polskich, a myślę że nie tylko, domów. 

Francja. Kraj, który od zawsze intrygował mnie swoją historią, pięknymi zabytkami i mnóstwem uroczych miejsc do odkrycia. I dziś,  po raz kolejny już, przewija się z nią jedno słowo -zamach. Słowo krótkie,  lecz straszne i przerażające. Mnóstwo ludzi, którzy stracili swoje zdrowie, życie lub kogoś bliskiego.  Mnóstwo niewinnych ludzi, którzy nie zasłużyli na taki los.

Otworzyliśmy granice na różnorodność.  Na wielokulturowość. Przecież jesteśmy tacy tolerancyjni i wyciągamy pomocną dłoń do każdego człowieka. Tylko w imię czego? W imię strachu o to, co przyniesie jutro. W imię strachu o bezpieczeństwo swoje, rodziny, dzieci, najbliższych. Bo przecież nie wszyscy są życzliwi. Jedni okażą wdzięczność, ułożą sobie życie i będą żyć jak równy z równym, a drudzy będą mordować z zimną krwią. To smutne. A najsmutniejsze jest to, że to nie fikcja, lecz rzeczywistość.

Spoglądam na córkę. Leży w swoim łóżeczku, ma miękko, ciepło i wygodnie. Na jej zaróżowionej buźce widać półuśmiech. Pewnie śni o czymś miłym. Przytula swoją ulubioną sowę, z którą nie rozstaje się przy spaniu. Bije od niej niesamowity spokój i błogość. I w takiej chwili jestem wdzięczna. Wdzięczna za to, ze moje dziecko jest bezpieczne. Że beztrosko się bawi, nie wie co to strach, głód, ucieczka. Nie zna agresji i przemocy. 

I mam nadzieję, że nigdy nie będzie musiała tego doświadczyć.